„TAK” dla Miłości!

Jak mówił św. Wincenty: „Miłość jest twórcza, aż do nieskończoności” , a drogi, które prowadzą na drogę Miłości są bardzo różne. Kiedy zostałam poproszona o napisanie świadectwa dotyczącego ślubów świętych, które złożyłam 26 sierpnia 2019 r., było mi bardzo miło, ale jednocześnie bardzo się przestraszyłam, bo nie mam ducha literackiego. Nie potrafię w kilku zdaniach, a nawet stronach, opisać tego, co działo się w moim sercu i jak wielkiej Miłości, przyjęcia, dobroci i wdzięczności doświadczyłam.

Jestem s. Agnieszka, pochodzę z małej wioski Dobrynin i jestem szczęśliwą Siostrą Miłosierdzia. Moja droga do Zgromadzenia rozpoczęła się już W gimnazjum, kiedy wyjeżdżałam na oazy da osób niepełnosprawnych jako wolontariuszka. W Łososinie Górnej na oazie poznałam Szarytki: s. Anetę i s. Barbarę. Czułam ogromną radość, miłość i pokój, które emanowały od tych sióstr. Nie rozumiałam co to jest, ale tez chciałam być tak szczęśliwa jak one. Nigdy im o tym nie mówiłam, ale kiedy było mi smutno, przypominałam sobie, jakie świadectwo mi pokazały. Lata mijały.

Przyszło liceum i myśl o zostaniu siostrą zakonną szybko przeminęła. Zaczęły się wspólne zabawy, dyskusje i poważne tematy. Kiedy byłam w klasie maturalnej, zaczęła powracać do mnie tęsknota za szczęściem - poszukiwaniem czegoś lub Kogoś, kto wypełni pustkę serca. Jestem osobą bardzo konkretną i dałam Bogu na rozeznanie powołania 24h. Wiedziałam, ze On da mi znak i pokaże, gdzie dalej mam szukać szczęścia.

Był 20 kwietnia 2011 r., kiedy z klasą jechaliśmy na pielgrzymkę do Częstochowy. Byłam przekonana, że Maryja uprosi mi dar rozeznania. Był to szalony dzień i nie sądziłam, że Bóg aż tak poważnie potraktuje moją prośbę. Czekałam na potwierdzenie o kochającym mężu i założeniu rodziny. Jeszcze nie dojechaliśmy do Częstochowy, kiedy Majka z mojej klasy postukała mnie po ramieniu i powiedziała że: „powinnam iść do zakonu”. Zupełnie tego nie rozumiałam. Potem usłyszałam świadectwo ks. Pawła, który z nami był na pielgrzymce. Powiedział, ze został księdzem, ponieważ na pielgrzymce maturzystów koleżanka powiedziała mu, że powinien tak zrobić. Odczytał jej słowa jako Głos, który potwierdził to, co miał w sercu. Ja nie byłam aż tak ufna i zaczęłam się śmiać. Nie mogłam pojąć jak coś takiego można odebrać jako znak. Później odmawiałyśmy z koleżankami koronkę do Miłosierdzia Bożego. Kiedy skończyłyśmy, mama koleżanki powiedziała, że jestem już prawie zakonnicą, bo bardzo bym się tam nadawała”. Stwierdziłam, ze tego już za wiele. Tłumaczyłam Bogu, ze musi się bardziej starać, bo ja Go nie słyszę.

Msza św. przeszła dość szybko, a kiedy mieliśmy chwilę wolnego, żeby przypadkiem nie usłyszeć zbyt dużo, poszłam na miasto, aby przypadkiem ktoś nie powiedział mi kolejny raz, ze powinnam iść do Zgromadzenia, bo pewnie zaczęłabym się bardziej tym przejmować. Kiedy kończyła się już przerwa i nie zostało wiele czasu, zadzwonił Mateusz, kolega z klasy, pytając, gdzie jesteśmy. Spotkaliśmy się pod pomnikiem kard. Stefana Wyszyńskiego. Aby dzień był udany Mateusz stwierdził, że musimy iść na wieżę widokową. Poszłam więc z nim i drugim kolegą Wojtkiem, który miał klaustrofobię i musieliśmy go zostawić na dole. Ja i Mateusz dotarliśmy na górę. Był piękny dzień i kiedy pokazywałam Mateuszowi z zachwytem, gdzie dochodzi Pielgrzymka Tarnowska, na której byłam i pielgrzymi kładą się na ziemi... on nagle wyciągnął pierścionek i spytał się, „czy zostanę jego żoną?” (nie byliśmy parą, choć bardzo mi się podobał, a pierścionek mierzyłam chwilę wcześniej na dole i nie wiedziałam, że go kupił). Byłam mega szczęśliwa - pierścionek był na moim palcu, ja w objęciach Mateusza wiedziałam, że moje miejsce będzie w rodzinie. Milion myśli na sekundę: radość z rozeznania powołania i cisza nagle przełamana słowami, które zostaną w moim sercu... „pierścionek jest dla Ciebie, ale Twoje serce nie należy do mnie, dzieje się z Tobą to samo co z Haliną” (Halina to siostra Mateusza, jest w Zgromadzeniu Służebniczek).