Siostra Gabriela ujrzała Jezusa podczas medytacji 17 września 1936 roku. Trzymał On w dłoni kartkę, na której było wypisane wezwanie: Boska Opatrzności Serca Jezusowego wspomóż nas! Mówił do siostry: Ogłoś, w miarę możliwości, całemu światu to wezwanie!

S. Gabriela opowiadała: Jezus miał w ręce karteczkę z tym właśnie wypisanym, cennym wezwaniem. Kazał mi je napisać i poprosić o poświęcenie go oraz podkreślić słowo boska, aby wszyscy zrozumieli, że pochodzi ona rzeczywiście od Jego Serca... Powiedział, że Opatrzność to przymiot Jego Boskości i dlatego jest niewyczerpana... Zachęcał, bym odmawiała je z ufnością, bo we wszystkich potrzebach, jakie by nie były: moralne, duchowe, czy materialne, On nas wspomoże. Jego Boskie Serce jest Skarbem, w którym zawarte są wszelkie rodzaje dobra i wszystkie cnoty".

W 1933 r. Siostra Gabriela opisała ojcu Borgna, Dyrektorowi sióstr miłosierdzia, niektóre wydarzenia ze swego dzieciństwa:

„... Miałam zaledwie 6 czy 7 lat, ale dobrze pamiętam, kiedy siedziałam na moim małym łóżku, czekając na mamę, która co rano przychodziła mnie ubierać, jak zobaczyłam białego gołębia, który usiadł mi na ramieniu i powiedział mi bardzo wyraźnie te słowa: «bądź dobra, posłuszna dla twoich rodziców, zachowuj dobrze święte przykazania, a zobaczysz..., a zobaczysz...». Dwa razy mi powtórzył te ostatnie słowa, a potem już go nie widziałam. Kiedy nadeszła kochana mama, wszystko jej opowiedziałam i jeszcze zauważyłam: «Mamo, on wychodząc, nawet nie rozbił okna!».. Trzeba bowiem wiedzieć, że byliśmy biednymi wieśniakami i nie było u nas w oknach szyb, ale tylko biały papier. Wtedy mama odpowiedziała mi poważnie: «Powiedziałaś to twojej matce, to jeszcze ujdzie, ale nie mów tego nikomu innemu» Nikomu więcej nie powiedziałam... z wyjątkiem dobrego proboszcza, który był moim spowiednikiem, kiedy zostałam dopuszczona do Pierwszej Komunii świętej”.

W dalszym ciągu tej relacji, Siostra Gabriela opowiada:

„Zostałam dopuszczona do Pierwszej Komunii mając 9 i pół roku... Według księdza proboszcza, należało mieć 10 lat skończone, ale dla mnie zrobił on mały wyjątek. Kiedy nadszedł ten szczęśliwy poranek, mama ubrała mnie w czystą sukienkę i kazała iść do kościoła z koleżankami. Było nas dużo. Kiedy przyjęłam Jezusa, odczułam Jego boski głos, który mi mówił: «TY ZOSTANIESZ SIOSTRĄ». Po powrocie do domu, cała zadowolona, powiedziałam mamie: «Mamo, Jezus do mnie przemówił i powiedział mi, że zostanę Siostrą». O mój dobry Ojcze, byłoby lepiej, bym tego była nigdy nie powiedziała!... Moja matka tak mnie okrzyczała..., że o mało mnie nie zbiła! Niewiele brakowało, a byłaby mi nie dała śniadania! Zamilkłam, ale ciągle słyszałam głos Jezusa. Czasem nawet, kiedy przychodziłam na Nabożeństwo Eucharystyczne, widziałam promienie tryskające z Najświętszej Hostii i myślałam, że moje koleżanki też je widzą. Kiedy pewnego dnia zapytałam je, czy widzą promienie wokół Hostii, były tym zachwycone i jedna z nich mi powiedziała: «a więc będziesz Siostrą!» Zrozumiałam wtedy, że nie należało mówić o tych rzeczach i już nic więcej nie powiedziałam, choć Jezus raczył do mnie przychodzić w Komunii świętej wiele razy częściej niż to było w zwyczaju w okolicznych parafiach.”

Teresa (takie było jej imię chrzcielne), pomimo różnych przeszkód, w 1902 r. wdziewa suknię siostry miłosierdzia i zostaje posłana do pracy w kuchni. W kolejnych placówkach wykonywała służebne zajęcia, głównie kuchenne, posługiwała starcom w domu opieki, opiekowała się również chorymi i starszymi Siostrami...

„W jednym z objawień Pan Jezus powiedział jej, że «chce powierzyć Rodzinie Wincentyńskiej dwie kategorie osób: niewiernych kapłanów i członków loży masońskiej”». Pisze do Przełożonych: «...Jezus pragnie, aby w Zgromadzeniu spełniano dużo aktów miłości – nawet małych. Spełniane z czystą intencją i dla miłości Boga, utworzą one tyleż pięknych kwiatów, które radują Jego Boskie Serce...»

Na ulotce o s. Gabrieli i jej posłannictwie umieszczono swego rodzaju motto życia Sługi Bożej:

„Pewna braterska rada, którą czerpię z łagodnego Serca Jezusa to ta: być dobrym, cierpliwym wobec wszystkich, widzieć we wszystkich zawsze i tylko Jezusa i Maryję. Czerpcie z tego Serca, a będziecie szczęśliwi”

Dnia 3 lutego 2002 r. Biskup Debernardi otworzył proces beatyfikacyjny S. Borgarino na szczeblu diecezjalnym. Zamknięto go w 2004 r. W grudniu 2012 r. został przedstawiony w Kongregacji ds. cud przypisywany wstawiennictwu Sługi Bożej siostry Gabrieli.