Błogosławione siostry

Joanna Maria Rendu urodziła się 9 września 1786 r. w rodzinie rolniczej o głębokiej wierze. Od rodziców uczyła się prawdziwej pobożności i miłości bliźniego. W 1802 r. wstąpiła do sióstr miłosierdzia i przyjęła imię Rozalia. Po okresie formacji, skierowano ją do najuboższej dzielnicy Paryża. Pozostała tam 54
lata. Początkowo uczyła ubogie dzieci w szkole prowadzonej przez siostry i włączała się w posługiwanie ubogim w dzielnicy. Stopniowo poszerzała pole działania i obejmowała opieką coraz to nowych ubogich. Potrafiła wyszukiwać współpracowników, którzy wspierali jej dzieła materialnie i sami włączali się w tę działalność. Stworzyła pracownie, w których młodzież zdobywała przygotowanie do zawodu. Otworzyła żłobek dla dzieci i schronisko dla osób starszych. W czasie powstania w 1830 r. narażała własne życie, by ratować innych. Zmarła 7 lutego 1856 r. Na jej grobie umieszczono napis: Dobrej Matce Rozalii w uznaniu jej zasług ubodzy i bogaci. Papież Jan Paweł II, w dniu 19 września 2003 r. zaliczył ją do grona błogosławionych. W akcie beatyfikacji napisano: Wiedziała, jak w swoich trudnych czasach żyć charyzmatem założycieli św. Wincentego a Paulo i św. Ludwiki de Marillac.

Józefina Nicoli urodziła się 18 listopada 1863 r. w Casatisma. Po otrzymaniu dyplomu nauczycielki, 24 września 1883 r. została przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Jako siostra została posłana do szkoły na Sardynii, gdzie pracowała jako nauczycielka i katechetka. Na tej wyspie spędziła większą część życia w Zgromadzeniu. Jej uczennice zapamiętały ją jako siostrę zawsze spokojną, o dobrym humorze, uśmiechniętą. S. Józefina zasłynęła przede wszystkim dzięki posłudze wśród „dzieci noszących koszyki”. Były to sieroty, lub dzieci porzucone, które przenosząc różne towary w koszykach zdobywały środki na utrzymanie. Gromadziła je w szkole, uczyła czytania i pisania, katechizmu i przygotowywała do I Komunii św. Nazywała je „Biednymi dziećmi Maryi”. Uważam, że skoro nie mają ani ojca, ani matki, to niech wiedzą, że mają Matkę w niebie – mówiła.
W ciągu kolejnych lat s. Józefina zorganizowała wiele innych grup biednej młodzieży: grupy katechetyczne, szkółki niedzielne dla nauki religii, młodzieżowe oddziały Pań Miłosierdzia, grupę św. Doroty i św. Zyty, Dzieci Maryi i Dzieci św. Józefa.
Gdy 31 maja 1924 r. zmarła z powodu gruźlicy, była już powszechnie znana z powodu świętości i pełnionych dzieł.
Beatyfikowana 2 lutego 2008 roku na Sardynii.

Lindalva przyszła na świat dnia 20 października 1953 r. w Brazylii w katolickiej, wielodzietnej rodzinie. Od najmłodszych lat żywiła w sobie szczególną miłość do ubogich. Jako siostra miłosierdzia służyła chorym i starszym w domu opieki w Salvadorze. Z zapałem poświęcała im wszystkie siły. Jeden z pensjonariuszy upodobał sobie siostrę, a że była niechętna wobec jego zaczepek, stawał się groźny. Nie chciała jednak opuszczać biednych powierzonych sobie chorych. W Wielki Piątek 9 kwietnia 1993 r., kiedy wróciła z nabożeństwa, rzucił się na nią, zadając liczne ciosy nożem. Siostra Lindalva oddała życie w obronie ślubowanej Bogu czystości. Uroczystość beatyfikacyjna odbyła się 25 listopada 2007 r. w Sao Salvador da Bahia w Brazylii.

Małgorzata była ubogą wiejską dziewczyną z Suresnes. Wincenty uściślił, że była biedną pasterką bydła i nie miała wykształcenia. Zainspirowana jakimś mocnym natchnieniem z Nieba, zapragnęła uczyć innych młodych ludzi. Kupiła elementarz, a nie mogąc iść do szkoły prosiła ks. proboszcza lub ks. wikarego, by ją nauczyli kilku liter. Pilnując krów Małgorzata uczyła się, a gdy zauważyła kogoś, kto wyglądał na umiejącego czytać, prosiła: „Proszę, niech mi pan powie jak należy wypowiedzieć to słowo.” Następnie poświęcała niemal cały swój czas na wędrówkę od wioski do wioski, w celu nauczania dzieci i młodzieży sztuki czytania i pisania w małych “szkołach”, jakie organizowała pod gołym niebem. Na kilka miesięcy przed założeniem Zgromadzenia zmarła w szpitalu św. Ludwika w Paryżu. Zapadła na chorobę zakaźną, gdy przyjęła do swojego łóżka chorą kobietę, z którą mieszkała.

W Hiszpanii, w latach wojny domowej 1936-1939 miały miejsce prześladowania religijne, które pochłonęły wiele ofiar, brutalnie zamordowanych zostało kilka tysięcy osób duchownych i zakonników. Wśród nich są także szarytki. Ich „przestępstwo” polegało na byciu siostrami miłosierdzia oddającymi się posłudze chorym, wychowywaniu, otaczaniu opieką i czynieniu dobra na wzór Jezusa z Nazaretu. Nie angażowały się w żadne działania polityczne; prześladowano je tylko za to, że były kobietami poświęconymi Bogu. Siostry całkowicie oddały się Bogu w służbie Ubogim, wierne Ewangelii i charyzmatowi Zgromadzenia. Zdawały sobie sprawę, że pewnego dnia może się spełnić przepowiednia Jezusa: “Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować.”

13 października 2013 r., w mieście Tarragona (Hiszpania), w imieniu Papieża  kard. Angelo Amato dokonał beatyfikacji 522 świadków wiary, a wśród nich 27 sióstr miłosierdzia i jednej świeckiej członkini Stowarzyszenia Dzieci Maryi.

11 listopada 2017 r. uroczystości beatyfikacyjnej 60 członków rodziny wincentyńskiej w Madrycie również przewodniczył  kard. Angelo Amato. W ich liczbie są 2 siostry miłosierdzia zamordowane w Barcelonie, a także 24 kapłanów i 16 braci Zgromadzenia Misji, 13 osób świeckich czynnie działających w stowarzyszeniach wincentyńskich (Dzieci Maryi i Stowarzyszeniu Cudownego Medalika) oraz 5 kapłanów diecezjalnych z Murcji – moderatorów wspomnianych stowarzyszeń.